Βγήκα να μάθω αν μ’ αγαπάς
και την ιτιά ρωτούσα,
γιατί πια κάθε αυγή δεν πας
εκεί πού σε απαντούσα;

Σκύβει και λέει η δόλια
με δάκρυο, με πληγή,
πως σε άλλα περιβόλια
γυρίζεις την αυγή.

Βγήκα να μάθω αν με ξεχνάς,
ρωτώ την κρύα βρυσούλα
αν με θυμάσαι όταν περνάς
από τη ρεματούλα.

Μου κρένει το νεράκι
με λύπη, με θυμό,
πως έγινε φαρμάκι
κ’ εκείνο απ’ τον καημό.