Κι αν καταλήξαμε στο συμπέρασμα
πως
επανάληψη δεν υφίσταται, εμείς θα προσπαθούμε,
θα βάζουμε ένα δίσκο παλιό στο γραμμόφωνο,
θα χορεύουμε, αγκαλιά μ'ένα σκουπόξυλο, τη Βιολετέρα,
είναι εύκολο, από κει και πέρα, να καλημερίσουμε
το σακάκι μας,
να χειροκροτήσουμε τα τριζάτα παπούτσια μας,
σαν σημαία μεσίστια να κρατήσουμε
ένα φύλλο εφημερίδας του `75, και τα δάκρυα για ποιον;
Είμαστε η Μπλανς Ντυμπουά και δωρίζουμε ένα φεγγάρι
από χαρτί, χωρίς πόθο αληθοφάνειας,
"το ψεύτικο σας προτείνω, το αληθινό πώς να το δεχτείτε;"
ή ο Σουήνη που πλένει τα πόδια του με σαμπάνια,
ο Φληβάς, σε καιρούς στέγνιας, αφού χόρτασε από θάλασσα,
δίψασε για ουρανό-όλοι διψούμε για ουρανό, όχι μόνον
οι πνιγμένοι-
έτσι μπορούμε να ξαναζήσουμε,
κατά κάποιο τρόπο.