Κορίτσι μου, εγώ δεν είμαι ποιητής
είμαι χαρτογράφος των ουράνιων αισθήσεων.
Γύρισα εδώ στο εργαστήρι μου το μυστικό
εκεί όπου τα μάτια μου σε πλάθαν και σε χτίζανε
απομυζώντας γάλα απ’ τον κόρφο τ’ ουρανού.
Μα αιωρείσαι ακόμη κει ψηλά
στων άστρων την ακαθόριστη αρχιτεκτονική
σε ρυθμό συμπαντικό Σειρήνων
με τις συντεταγμένες σου φρεσκοπλεγμένες στα μαλλιά της Πούλιας
Των αιθέρων άγαλμα κι ουράνιο βρέφος
συγχώρα με!
που `μαι τόσο δα μικρός και δε φτάνω να κόψω
τον ομφάλιο λώρο σου.