Ποιος ξέρει πόσους ζοφερούς
αιώνες των αιώνων
χαμένος μέσα στη φρικτή του καθημερινότητα
δέσμιος ανελέητου βιοπορισμού
σπαταλημένος σε φθοροποιές δουλειές βαρβαρικές
–μπορεί σε κάτεργο ή σε λατομείο
έρποντας ίσως μέσα σε χαμηλές στοές
ή και πνιγμένος σε χαρτιά, λογαριασμούς και προθεσμίες
μπορεί και να `τανε τελώνης ή φοροεισπράκτορας
μπορεί ακόμα και δακτυλογράφος ή και δάσκαλος
σε κακομαθημένους μαθητές ή γεωργός
σ’ άγονα πετροχώραφα· δεν έχουν τελειωμό
τα απαίσια ενδεχόμενα – το βέβαιο
είναι πως κάποτε με αγώνες σκληρούς κι αιματηρούς
με απεργίες κι εξεγέρσεις εξασφάλισε
ένα επταήμερο διακοπών
τότε ακριβώς
σήμανε η πρώτη μέρα της Δημιουργίας.

(Κύριε,
γνωρίζω την εξωπραγματική θεολογία που σε θέλει
αιώνες των αιώνων για χαμένον μέσα
σ’ εκείνη τη μακάρια ακινησία του απείρου
σε ιδανική απραξία κι ύστερα ξαφνικά να σε τσιμπούσε
μια μύγα και ν’ αρχίσεις να φωνάζεις «γενηθήτω»
Κύριε,
συγχώρεσέ τους δε γνωρίζουν
τι λένε – όχι τι ποιούσι
διότι τίποτε ποτέ τους δεν εποίησαν).
(Αγγειογραφία, 2000)