Πεσμένα φύλλα πρόσωπα
που σαπίσανε στη μνήμη
και τα παράθυρα χτιστήκανε με πέτρες

Κοιτάζω τις ανταύγειες του αίματός μου
Ανάσκελα γέλια κι άλλα
που κρεμάστηκαν από απελπισία
κι είναι πένθος της ψυχής
μόνιμη λάμπα στη γωνία

Κρέμονται μέσα μου μελανιασμένα φώτα
Αχ, ο αέρας μου `λειψε
παίζει το πιάνο μόνο του
με παγωμένα πλήκτρα.