Δεν έκανε τίποτε σπουδαίο στη ζωή του
για να καμαρώνει.
Άφαντα παιδιά, απέραντη πίκρα,
βιβλία αδέσποτα, ταξίδια, απογοητεύσεις, συγκινήσεις
παρεξηγήσεις αγνώστων, σύντομες φιλίες
θα άφηνε πίσω του ως κληρονομιά.

Ποτέ του δεν ζήτησε βοήθεια.
Έτσι κι αλλιώς, αυτό το αιώνιο Τίποτα
τού συγχωρούσε τα πάντα.

Κι όταν ήρθε το κύμα και τον σκέπασε,
ενώ βάδιζε σε παραλία απόμακρη,
-ένα χρυσό πέταλο άμμου ιδωμένο από ψηλά-
ψιθυρίζοντας προσευχές για όλα τα χαμένα,
έκλεισε με δύναμη τα μάτια για να μην του ξεφύγει
εκείνη η αγωνιώδη κραυγή,
ή η απότομη κρίση αγριότητας
που ξεσπάει, όπως το δίκιο του κόσμου,
πάνω σε ξερό και αιχμηρό βράχο.