Οι φίλοι μου νοικιάζουν ένα κορμί

και το αγαπάνε,

χώνονται στο κορμί σαν γυμνοσάλιαγκες

και το υπερασπίζονται,

υπερασπίζονται αυτό που δεν έχουν.

δεν τους ανήκει το κορμί,

το καβούκι,

χωρίς παράθυρα μάτια

με μόνο μια έξοδο,

εύθραυστο σαν γυαλί,

ασβεστωμένο, σκόνη


λευκά καβούκια είναι γεμάτα τα καλοκαίρια της νιότης μου,

ένας σωρός άσπρα κόκαλα

και σιωπή.