Τὸ δείχνεις ποῦ ἐρωτεύτηκες,
καὶ τοῦτο ἂς μὴ σὲ θλίβῃ·
ἕνα χλωρὸ τριαντάφυλλο
τὸ μόσχο του δὲν κρύβει.
Νερά, ποῦ μέσα δέχονται
ὅλα τὰ οὐράνια κάλλη,
δὲν κρύβουν τὸ κοράλλι
ποῦ ἐρρίζωσε βαθυά. -

Πολὺ δὲν εἶναι πὤγραφα
τοῦτα γιὰ σέ, καὶ τώρα
ποῦ πλημμυροῦν τὸ σπίτι σου
γάμου περίσσια δῶρα,
πῶς ἡ φτωχὴ στροφοῦλα μου
ἐκεῖ στὴ μέση βγαίνει;
Τι θέλει; τι προσμένει
μὲ ὁλάνοιχτα φτερά;

Μὴν ἴσως λέῃ ποῦ σήμερα,
χαρούμενος προφήτης,
νέα διαλεμένα ὀχτάστιχα
θὰ δέσω ἐγὼ μαζί της;
Ὠϊμέ, τοῦ κάκου πρόθυμα
τὴ λύρα συχνοκρούω·
νὰ δώσῃ δὲν ἀκούω
τὸν ἦχο τῆς καρδιᾶς.

Σύ, τὴν εὐχή μου, ἀνίκανη
στίχου μορφή νὰ λάβῃ,
δέξου γιὰ χάρη μέσα σου,
ἀνθόπλεχτο καράβι·
πάρ’ την ἐκεῖ ποῦ γένεται
μέγα μυστήριο θεῖο,
γιὰ ν’ ἀσπαστῇ τὰ δύο
στεφάνια τῆς χαρᾶς.