Τα ποιήματα είναι σαν τα απρόσμενα πουλιά:
Τρέφονται από του ουρανού το γαλάζιο
Και ξεδιψούν από τα σύννεφα.

Κάποιες φορές υιοθετούν σχήματα ανθρώπινα.

Γι αυτό, στον λευκοντυμένο κύριο
Που θα κλείσει την ομπρέλα του,
Θα γονατίσει μπροστά σας
Και θα κλάψει,
Φερθείτε σπλαχνικά-

Το πιθανότερο να'ναι παλιό στιχάκι
Που το εγκαταλείψατε πριν τελειώσει
Γιατί δεν τιθασσεύονταν στο γούστο σας.