Γιατί λες πως η άνοιξη δε φταίει;

Τα τραγούδια της σκόρπισαν τον τρόπο
Στην αμμουδιά όπου γελούσε ο πόθος

Από λουλούδια μακριά
Έφτανε ανέλπιστη
Η βοή της αγάπης

Μαζεμένοι κοιτάζαμε
Κι άξαφνα το νερό
Είχε σταματήσει να παίζει

Από ψηλά κατέβαιναν
Οι φωλιές των πουλιών
Τα χέρια μας μάθαιναν
Να κελαηδούν
Τα πουλιά δεν έπεφταν πια
Όλες μας οι φωνές
Είχαν καθίσει στον ουρανό

Ο θάνατος δεν τράβαγε μια τουφεκιά
Οι βρύσες ψιθύριζαν στ’ αυτιά μας
Το βύσσινο μιας μέρας παιδικής
Καλοκαιριάτικης
Μιας ώρας που λύγισε το γόνα
Το `κανε σκαλοπάτι
Όταν δεν πετούσαμε ακόμα.