Και νοσταλγείς, όσο ένας κομήτης, τις γειτονιές,
δρόμους που ατμίζονται , Καραολή και Δημητρίου,
απ'τον καιρό που έγραφες ότι ο θάνατος μυρίζει κυριακάτικο στιφάδο
κι ακούει Γιώργο Οικονομίδη και Ρένα Ντορ
ή απέναντι απ'τον Άγιο Χαράλαμπο, δίπλα στο σπίτι του πραξικοπηματία
με τα "καθαρά χέρια",
κυνηγούσες τότε μια Στέλλα
κι, ω,
πάλι σ'έννοιες δύσκολες μπλέκεις,
γιατί να μεγαλώνεις με βότσαλα στις τσέπες,
όταν απ'τις αυλές με τα χαρτόκουτα φτερούγιζαν
οι δια Χριστόν σαλοί, τα κορδόνια τους άγγιζαν
τις χωρίστρες των παιδιών
που όλοι τα θεωρούσαν άπλυτα
αλλ’ ήταν η σκόνη των διαττόντων που τα λεύκαινε-
πάνω τους μπορούσες να γράψεις ένα ποίημα
ή το Άξιον εστίν του αρχαγγέλου.