Όπως κυκλώνει ο χορός και παρασέρνει
άβουλους στη σειρά να ακολουθούν
μονάχα εκείνη μες στη μέση
πότε σαν καραγκούνα κοιτάζοντας κατάματα
του μέσα κόσμου το σκληρό τοπίο
πότε σαν ηπειρώτισσα στα άξενα καρφωμένη
σκουπίζοντας στο μέτωπο τις στάλες της οδύνης
με ένα μαύρο μαντίλι
κι ύστερα το περνάει στον διπλανό να κρατηθεί
να μη λυγίσει από το βάρος του ρυθμού
καθώς γράφουν τα βήματα
εκεί στη μέση της γιορτής ένα κενό.