Έχω ένα σημειωματάριο κάτω απ'το μαξιλάρι,
για κάποιες ιδέες που, τα βράδια, πετούν, σαν τα κουνούπια,
παρόλα αυτά, κάθε πρωί με βρίσκει, μ'ένα σφαγμένο
πετεινό στα χέρια, αναρωτιέμαι πού να πήγαν τα εξαίσια
όνειρά μου, πρέπει να τα τύλιξα σ'ένα μαντήλι καλαματιανό
ή να τα δώρισα στις επόμενες στιγμές, τώρα έχουμε βαρύνει,
πουθενά δεν ακούγονται τα νταούλια και οι πίπιζες των γύφτων
τέτοιες μέρες, άσε που τους ρομανάραμε, τότε μου'λεγαν "αυτοί
ίνι γκιφτ, ιμίς τσιγγάν'", μας έφαγε η πολιτική ορθότης, αδελφέ,
στο μνήμα του Ανεμοδουρά μια γλυπτή τηλεόραση,
δεν ανθίζει, πλέον, η λογοτεχνία πολτού, γλυκύτατέ μου Ποκοπίκο.