Φρόντιζες να κρατήσεις την γλώσσα ελληνική κι εξευγενισμένη,
όπως την είχες παραλάβει από χρόνους παλαιούς,
σαν αρχαία συμφωνία μεταξύ Ελλήνων φιλοσόφων και ποιητών,
καλυμμένη με σκόνη και θραύσματα μετεωριτών.
Είχες βρει σύμμαχο ως προς αυτό τ’ απογεύματα,
μετά από ισχυρές καταιγίδες που έπληξαν την Κέρκυρα,
την τέχνη της ποίησης.
Αποτραβιόσουν μερικές φορές με σκωπτική διάθεση
ή και μ’ έναν άκρατο κι ακατανόητο θυμό
από τους τριγμούς του έρωτα,
που θύμιζε αποπλάνηση αγγέλων του Μπέρτολντ Μπρεχτ
κι άπλωνες τ’ ανήσυχο σου πνεύμα, σαν καταπράσινο σενδόνι,
ανάμεσα από τη μία άκρη του Αιγαίου στην άλλη του Ιονίου
και σχημάτιζες μαθηματικούς συνδέσμους, τόπαν
ή άλυτες εξισώσεις, κάποιοι άλλοι.
Αληθινό αγκυροβόλιο, που σου επέτρεπε να εποπτεύεις
εκ των άνω, τις αγέλες των ανθρώπων.
Και σαν αρχαίος ιεροφάντης, αλλόκοτα
ντυμένος στα μαύρα, εκτιμούσες με περισσή ασφάλεια,
την ανασφάλεια των καιρών και την εκτροπή των λέξεων.
Έτσι σαν ουράνιο τόξο συνθηκολόγησες
εν μία νυκτί, με αμετάβατα ρήματα
κι απαράβατους επιρρηματικούς προσδιορισμούς
προς επίρρωσιν του χρέους να κρατήσεις την γλώσσα ελληνική κι εξευγενισμένη.