Γοητεία του χρόνου
σαν ξαναερωτευθώ μια κόρη!
Μήτε το πρόσωπό της, έστω και θείο,
αγαπάω πιότερο από το αίσθημα αυτό,
να καίομαι σε μια φωτιά μεγάλη
και ψηλή μέχρι τον ουρανό
να ζω και να πεθαίνω
από λάμψη σε λάμψη
έχοντας καθαρό νου
καθαρές φλέβες
και την ψυχή δροσερή