Σώμα πουθενά, για να πεθάνεις, – φόντο γκρίζο-
κανείς δε θα `ναι στις αμύητες εποχές
σε χρόνο παρελθόντα? με περίσσιες αντοχές-
συντριβή, τρώγλες κι ερείπια δε χωρίζω.

Ό,τι απομένει, είν’ εξορία στη δημοσιά,
είπες- «οράματα της νύχτας, μαρτυρώ»,
– με βγάζει η άμπωτη ή το χρώμα που αγαπώ-
είμαι αλήθεια κείνος που πηγαίνει στη σπηλιά.

Αναχωρήσεις και φωνές- ξεψυχισμένες-.
κάποιος θα κάνει την τυφλή του ικεσία-,
σπαράγματα- στιγμές που ζούμε, πλανημένες-.

Τώρα θα σβήσω τη δικιά μου παρουσία:
Ήρθε μεσάνυχτα ο Μοράν. Δεν έτρεχε.
Δεν ήτανε μεσάνυχτα. Δεν έβρεχε.