Στις ακμές των ηφαιστείων σου
λαμποκοπούν οι αμμουδιές
της ποίησης και των ποιημάτων,

τα δένδρα σου νίβονται,
καταμεσίς
στα ορμητικά νερά των ηδονών
της προτελευταίας πτήσης
στο Ιδαίον άντρον,
όπου ψυθιριστά η ομορφιά
σημαδεύει το θνητό
Και
στο κουφάρι του έρωτα
καρφώνει ένα κλωνί βιολέτας.

Άλλωστε η προφητεία του κορμιού,
για το αόρατο ποίημα της γέννας
ανέφερε σε απόκρυφες γραφές,
ότι:

σ’ όσες βρεγμένες πλαγιές άνθιζε
λιγωμένη η νύχτα,

ατίθασα
κλάματα παιδιών
έσερναν την αυγή
σε τεθλασμένες ελπίδες.