Καλύτερα εδώ, ψηλά, στη σοφίτα,
με μια πανάρχαιη μοναξιά, απλωμένη στο τραπέζι,
να μαζεύω ήχους
να σκορπίζω, αντίδωρα, μνήμες
κι ο Σπυράκος έμπαινε στο μαγαζί με τις μυγοκορδέλες
τραγουδώντας "γυαλικά σπασμένα κολλούμεν",
και τα παιδιά πετούσαν τις φωνές τους, σαν καπέλα
κι ο Μάλερ- ένα μακρινό αστέρι που υπόσχεται,
όπως τα παλαιά χαμόγελα των κοριτσιών,
καλύτερα εδώ, πιο κοντά στην απουσία που επεδίωξα,
στη σιωπή,
πέρα απ'το ποίημα με τη σκοτεινή πλευρά του.