Σήμερα χτύπησα
την πόρτα του σπιτιού μου
σαν ξένος.
Χτύπησα
την πόρτα του σπιτιού μου
μην τολμώντας
ν’ ανοίξω και να μπω.

Η μάνα μου
ρίχτηκε στην αγκαλιά μου
κι έκλαιγε.
Δεν έλεγε τίποτες,
έκλαιγε μονάχα.
Ύστερα η αδελφούλα μου
ζήτησε να της ιστορήσω
πώς πέρασα
στο... "θαυμαστό" ταξίδι μου.
Ήρθαν και κάποιοι φίλοι
κι όλο ρωτούσαν και ρωτούσαν.

Δεν ήξεραν
πως πάνε μήνες τώρα
που έθαψα την καρδιά μου
σε κάποια ρεματιά.
Δεν ήξεραν
πως έμπηξα ένα σταυρό με τ’ όνομά μου
σε κάποια ρεματιά.
Δεν ήξεραν
για τους μικρούς θανάτους
τους καθημερινούς,
τους ανεπαίσθητους
που φτιάχνουν ένα θάνατο
χειρότερο από το θάνατο...
Δεν ήξεραν!