Φορέσαμε τα καλά μας ποιήματα,
Έρωτες, στοχασμούς για το απόλυτο,
Και στηθήκαμε στις γωνίες μ’ απλωμένο προς την πλάτη
-Για να μη το βλέπουμε οι ίδιοι-
Το χέρι,
Σαν την παλιά εκείνη, τη Σαλοκατίνα
Που επαιτούσε, με μια μαδημένη γούνα.
Τι να κάνεις με τα ποιήματα;
Ένα μαχαίρι;
Που'ναι το ψωμί να το μοιράσεις;
Εδώ πετούν μονάχα νυχτερίδες
Ανάμεσα απ'τα καπνισμένα των σπιτιών μας δοκάρια.
Θερμοκοιτίδες των παιδιών μας
Γίνανε πλέον οι κάδοι των απορριμάτων
Κι οι ύαινες ουρλιάζουν μες τη νύχτα.


Κι όμως στον ουρανό, ακόμη ανάβουν οι Πλειάδες
Ένα τραγούδι αδέσποτο τρυπάει το ζόφο
Και οι υάκινθοι δανείζουν στο αύριο το άρωμά τους.