Ποιὸς ἱλαρὰ σὲ τέτοιο πανηγύρι
ζητάει νὰ τραγουδήσω,
καὶ τὸ νοῦ μου ἀναγκάζει, ὠϊμέ, νὰ γύρῃ
πενῆντα χρόνια ὀπίσω;
Μὴν ἕνας ποῦ βυθάει,
μὲ γυρμένο κεφάλι,
χαρούμενος θωράει
πέρα τῆς γῆς του τ’ ἀνθηρὸ ἀκρογιάλι;

Ὤ πόσοι, ὢ πόσοι ἀγαπημένοι φίλοι,
σὰν ξένα χελιδόνια,
ἐπῆαν νὰ βροῦνε ἀτέλειωτον Ἀπρίλη
ἀπὸ τῆς γῆς τὰ χιόνια!
Στὴ νειότη τους μιὰ μέρα,
θεῖο τῆς Εὐτέρπης δῶρο,
ἀπὸ ψηλὸν ἀέρα
ἐδῶ μεγάλου δέντρου ἔρριξαν σπόρο.

Σὲ λίγο τοὺς καρπούς του εἶδε τὸ μάτι
γιατ’ ηὗρε, ὡς εἶχε πέσει,
καὶ πλοῦσια γῆ καὶ ἀκούραστον ἐργάτη.
Νάτος! - Ἐκεῖ στὴ μέση
μᾶς παραστέκει ἀκόμα,
καί, μὲ οὐράνια γαλήνη,
θαρρεῖς ποῦ ἀπὸ τὸ στόμα
βρύση ἁρμονίας ὁ εὐλογημένος χύνει.

Μὲ σέβας, ἀδελφοί, στὸ θεῖο κεφάλι,
ποῦ ἡ τέχνη μᾶς προσφέρει,
γύρω τῆς δόξας τὸ στεφάνι ἂς βάλῃ
εὐγνωμοσύνης χέρι.
Μὴ σᾶς ξιππάζῃ ἂν σειέται
τῆς δάφνης τὸ κλωνάρι·
βουβὸ παραπονιέται
πῶς κρύο θὰ ζωσῃ ἀναίσθητο λιθάρι.

Στὸν κόσμο οἱ πεθαμένοι ἄχ! δὲ γυρνοῦνε
ἀλλὰ μήπως οἱ ὡραῖοι
μελῳδικοί του στοχασμοὶ δὲ ζοῦνε
πάντα θερμοὶ καὶ νέοι;
Ὕμνε, ψηλὰ σηκώσου
τριγύρω ἂς ἀντηχάει
ὁ ἀθάνατος σκοπός σου,
ἐνῷ στὸ μέτωπό του ἡ δάφνη πάει.