Εκείνα τα χρόνια η φτώχεια περίσσευε

Τη μαζεύαμε, λοιπόν, σε πιάτα

Και τη μοιράζαμε στους γείτονες

Η κυρα-Λένη τρία σαλιγκάρια στο πιάτο, για μας

Κι εμείς σκέτες πικραλήθρες για την κυρα-Αρετή

Κι αυτή, ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο

Στολισμένο με βόλους, τυλιγμένους με χρυσόχαρτα

Για να το βλέπει όλος ο κόσμος – το `κανε χωρίς έπαρση

Τα θερινά απογεύματα, οι γριούλες έγνεθαν ποκάρια απ’ το

Γειτονικό εργοστάσιο του Τζήμα και οι νεότερες έπλεκαν

Πολύχρωμες, μ’ αυτά, φανέλες, για όλα τα παιδιά της γειτονιάς

Ένα βράδυ πέρασε απ’ τη γειτονιά μας ο Χριστός

Ζήτησε ένα ποτήρι νερό και του το `φεραν με προθυμία

Εκείνος ευλόγησε και χάθηκε στο δειλινό

Από τότε η φτώχεια μας έσπασε σε άπειρα κομμάτια

Μέχρι που χάθηκε εντελώς ή τη συνηθίσαμε.