Στα φωτεινά, υγρά σου μάτια, στο γυάλινο χαμόγελο
της πολικής της νύχτας άστρα, λουλουδιασμένα χέρια
σ’ άγγιξαν με φως
Ανεμοδείκτης αφρισμένο, έρωτας μελαγχολικός
μούσκεψε τα φορέματα σου
με κείνον της μητέρας τ’ άγριο θηλασμό

Ελα γυναίκα θυμωμένη έλα σ’ αυτό το φονικό
θέλω μαζί σου να ζήσω, να χαθώ
Ελα γυναίκα τρομαγμένη, έλα σ’ αυτό το ουρλιαχτό
θέλω μαζί σου να ζήσω, να χαθώ

Χόρεψαν φίδια στα μαλλιά σου
στης Εύας σου τον πειρασμό
σε μια θηλιά το βάδισμα σου
μαροκινό μαχαίρι σου `‘πε το χρησμό

Ελα σημάδι θυμωμένο
μέσα στης ήβης τον ιστό
εδώ ζαλίζομαι κι αν μένω
είναι που όλα αυτά που ζω σου τα χρωστώ

Λέπια στα δυο της τα φτερά
τυφλά τα μάτια προσωπείο
κρύβει στις χούφτες τα μωρά
η αγάπη λέει το αντίο
ο χρόνος δεν της απαντά
σαν νύχτα στο Μεταξουργείο
ομίχλη κίτρινη, φωτιά
η αγάπη φρίκης μεγαλείο

Η αγάπη λάμα στη καρδιά
η αγάπη κόβεται στα δύο
η αγάπη κόσμου μυρωδιά
η αγάπη λάσπη κι ενυδρείο

Χρώματα κέρινα κραγιόν, ανατριχίλα μου φθαρμένη
στην ερημιά σου ακροβατώ και συ γυναίκα ερωμένη
σκόνη από παλιό μπετόν, από μια κάρτα ξεχασμένη
σκάβει τον τροπικό καιρό, η γλώσσα σου η τρομαγμένη

Οι λέξεις κρύβουν το θυμό, σε μια Βαβέλ απελπισμένη
είναι που θέλω να σου πω αυτό που πάντα περιμένει
ένα ιστίο, ένα πανί, μια θάλασσα γυμνή και ξένη
ένα τραγούδι, μια ωδή, για σένα, εσένα ερωμένη