Με άμμους καυτές που σκαλίζουν κάποιο ψηφίο πυρός επάνω
   στον χρόνο,
μ’ έναν άγριο νόμο ζωων που φερμάρουν τον φόβο μέσ’ από
   το άντρο τους, με τον ίλιγγο που σού `ρχεται όταν κοιτάς
   κατά πάνω,
με τον έρωτά σου που πυρπολείται εξ απίνης σαν λαμπάδα
   εν τω μέσω της νυκτός,
με θραύσματα μικρά ενός κόσμου αφιερωμένου στην ειδωλολατρία,
με τη γλκύκα που νιώθεις όταν κοιμάσαι και όλο σου το δέρμα
   σκεπάζει τα πλευρά του φόβου,
και στη σκιά της σχόλης, που άνοιγε τρυφερά-τρυφερά σαν
   ουρανίων λειμώνων βεντάλια,
μου έφτιαχνες μέρα τη μέρα τη μοναξιά ολόκληρη που τώρα ζω,
   που πάντα βιώνω.

Από εσένα είναι η μοναξιά μου εμένα φτιαγμένη.
Κι έχει τ’ όνομά σου πάνω στην πέτρινη εκδοχή της,
με μια τεταμένη σιωπή όπου και αντηχούν της κολάσεως
   οι μελωδίες σύμπασες·
βαδίζει στο πλάι μου με το ολόαδειο βήμα σου,
κι έχει, σαν κι εσένα, το βλέμμα εκείνο που με βλέπει να τραβάω
   κάθε φορά όλο και μακρύτερα,
και να φτάνω μονίμως σε κάποια λάμψη του χτες που αναλύεται
   σε δάκρυα, σε τίποτα.

Τη μοναξιά μου εσύ την άφησες απ’ έξω απ’ την πόρτα μου όπως
   θ’ άφηνες και την κληρονόμο ενός βασιλείου απ’ όπου
   κανένας δε φεύγει και όπου ποτέ δεν επιστρέφει κανένας.
Και μεγάλωσε μόνη της,
τρώγοντας χορτάρια που φυτρώνουν στο χείλος της μνήμης
και που τις νύχτες παράγουν όποτ’ έχει καταιγίδα αντικατοπτρισμούς
   εντελώς μυστηριώδεις,
σκηνές που τις παίρνουνε οι πυρετοί και ταΐζουν τις καλύτερες
   φωτιές τους έξω στην ύπαιθρο χώρα.

Την είδα να παραμένει στις αλέες με τους μασκοφόρους που
   προσφέρουν θυσίες και ολοκαυτώματα στον έρωτα
–προσωπικότητες από μαρμαρο ανίκητο, τυφλό και ρουφηγμένο
   σαν τις αποστάσεις–,
ή να ξεδιπλώνει σ’ ένα σαλόνι εκείνη τη βροχή που πέφτει
   μαζί με τη θάλασσα,
μακριά, σε κάποιο άλλο μέρος,
όπου θα είσαι εσύ και θα γεμίζεις τη γούβα κάμποσων χρόνων
   με νερό της λήθης.
Μερικές φορές φυσάει πάνω μου μαζί με τον νοτιά
κάποιο τραγούδι δαρμένο από τις λαίλαπες που ξεσπάει ξαφνικά
   σε οιμωγή μέσα στο σπασμένο λαρύγγι της τύχης,
ή πάει μ’ ένα κομμάτι φθαρμένης ελπίδας να σβήσει
εκείνο το αντίο που `γραψες με αίμα των ονείρων μου πάνω
   σε όλα τα τζάμια, τα κρύσταλλα
για να με πληγώνει πάντοτε οτιδήποτε κοιτάζω.

Η μοναξιά μου είναι όλο κι όλο ό,τι έχω από σένα.
Αλυχτά με τη φωνή σου παντού, σε κάθε γωνία.
Όποτε τη φωνάζω με τ’ όνομά σου
μεγαλώνει και χαίνει σαν πληγή μες στο σκοτάδι.

Κι ένα δείλι ύψωσε μπροστά μου
εκείνο το ουράνιο κύπελο που είχε χρώμα νοτισμένης λεύκας
   και απ’ όπου πίναμε τον επιούσιο της αιωνιότητας οίνο,
και το έκανε αθέλητα, ασυνείδητα, για ν’ ανοίξει τις φλέβες της,
για να γεννηθείς εσύ σα θεός μέσ’ απ’ το υπέροχο πένθος της.
Και δεν μπόρεσε να σβήσει, να πεθάνει,
και το βλέμμα της ήταν βλέμμα γυναίκας σαλεμένης, τρελής.

Τότε άνοιξε ένας τοίχος,
και μπήκες σε τούτο το δωμάτιο με μια κατοικία ολόκληρη
   δίχως εξόδους,
εκεί όπου και τώρα ακόμα κάθεσαι και με κοιτάζεις με
   μι’ άλλη μοναξιά πανομοιότυπη με τη ζωή τη δική μου.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Αναρτήθηκε από Γιωργος Κεντρωτης στις 12:01:00 π.μ. 0 σχόλια Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Ετικέτες ισπανοφωνη ποιηση, ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ, OROZCO (OLGA)
Κυριακή, 14 Σεπτεμβρίου 2014
ΝΑ ΤΗ Η ΘΛΙΨΗ ΣΟΥ – ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ


OLGA OROZCO (1920-1999)


ΝΑ ΤΗ Η ΘΛΙΨΗ ΣΟΥ – ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ

Να τη θλίψη σου – αυτή είναι.
Έχει σχήμα κρυστάλλου από χιόνι και δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχες
  κι εσύ
και το άρωμα του ανέμου που θώπευσε το φτέρωμα όσων όρθρων δεν
  γυρνάνε ποτέ πάλι πίσω.
Σήκωσέ τηνε στο ύψος των ματιών σου
και δές τηνε πώς ακτινοβολεί με λάμψη γαλανή απ’ τον απώτατο μυχό
  του μύθου, των θρύλων,
ή κοκκινωπή σαν βιτρώ καθημαγμένης αγρύπνιας από των εραστών το
  τελευταίο αντίο,
μα και χρυσαφωμένη, όμοια με ρόφημα υπνωτικό που με μεγάλες-μεγάλες
  γουλιές το ρούφαγαν πάντα οι άγγελοι.
Αν κοιτάξεις ίσια στο φως, θα δεις τον κόσμο να περνάει κυλώντας πάνω
  σ’ ένα δάκρυ.
Με την ανάσα σου βγάλε όλη την πολύτιμη νοσταλγία που σε περιβάλλει,
άσε να βγει έξω το χνώτο το πλεγμένο με συγγνώμες και θρήνους που
  σε αναποδογυρίζει και σε κάνει βασίλισσα του ανάστροφου ουρανού.
Όταν τη φυσάς, μεγαλώνει σαν νά `χει καταπιεί τη μέσα υπόσταση μιας
  φλόγας
και συλλέγεται σαν κάτι άνθη που τα `χει ακουμπήσει ξένος ίσκιος
  παράξενος.
Μην την αφήνεις να πέσει και μην την εκθέτεις στην πείνα, ούτε στο
  φαρμάκι·
γιατί έτσι, το μόνο που θα κατάφερνες θά `τανε να την πολλαπλασιάσεις,
  να την κάνεις χερσοχώραφο, με κάτι νόθα ζιζάνια στη θέση της λήθης.
Γιατί η θλίψη η δική σου είναι μοναδική, ανεξάλειπτη, και βάφει αδύνατο
  ό,τι βλέπεις και ό,τι προσδοκάς,
Δε θά `βρεις άλλη σαν κι αυτήν, ακόμα κι αν βουλιάξεις κάτω από ήλιο
  μυσαρό ανάμεσα σε κίονες σπασμένους, ακόμα κι αν σε φέρει το
  μάρμαρο στις πύλες μπροστά ενός νέου παραδείσου της επαγγελίας.
Αλλά και τότε ακόμα μην επιτρέψεις, μόνη της καθώς είναι, να τη διαλύσει
  η ρουτίνα,
Μην την χαλάσεις μαζί με κανέναν.
Σφίχ’ την πάνω στην καρδιά σου όπως θά `σφιγγες κάποιο σωσμένο
  απομεινάρι ναυαγίου:
θάφ’ την στο στήθος σου μέσα ολόκληρη –
η λάμα μέσα, η λαβή μονάχα απ’ έξω.