Δε θάρθει άλλο πια τα πρωινά με ομίχλη
συνήθεια τόσων μηνών,
να προσφέρει με την απροσδιόριστη γλυκύτητα
του βλέμματος του,
μία δροσιά κονσέρτου Μαρίας Κάλλας,
στην ξηρή κι άνυδρη από μοναξιά ψυχή μου.
Δε θάρθει άλλο πια τα πρωινά με ομίχλη,
τότε που τ΄αηδόνια της Κέρκυρας,
συντρόφευαν τους ερημικούς περιπάτους του,
πλάι από παρακμιακά καφενεία,
όπου συνήθιζαν να συχνάζουν άνδρες
με μαυρισμένα χέρια και να καπνίζουν πούρα Αβάνας.
Δε θάρθει άλλο πια τα πρωινά με ομίχλη
ν’ ανέβει την πέτρινη σκάλα
και ν’ αφήσει το γεμάτο πληγές σώμα του
έκθετο στην αυστηρή ομορφιά του Ιονίου
και των ανδρών της Κέρκυρας.
Ο κύκλος των πραγμάτων και των συναισθημάτων,
σκηνοθετημένα σαν πλοίο του Λουκίνο Βισκόντι,
που εκτελούσε την γραμμή Κέρκυρα-Μπάρι,
εξοστράκιζε με βίαιο τρόπο τον κερκυραίο ζωγράφο
από τις γειτονιές όπου δαφνοστεφανωμένοι άνδρες
πρόσφεραν ακόμη ηδονές.