Με προσκέφαλο την ξενιτιά
και πανοσκέπασμα την προσφυγιά
γύρεψα τη ζεστασιά
μέσ’ στη χειμωνιά
στους ωκεανούς του πουθενά.
Γύρεψα θαλπωρή κι αγάπη
μέσα σ’ όλα τα πελάγη
και Δόξα τω Θεώ
τα βρήκα και τα δυο
μέσ’ στη δική σου αγκάλη.
Μα δεν μπορώ ν’ απαρνηθώ,
τώρα που μέσ’ στα πλούτη ζω,
μήτε τον πρόσφυγα, μήτε τον ξένο, τον φτωχό.
Συγχώρα με γι’ αυτό.
Τα `χω μέσ’ στην καρδιά μου φυλαχτό.