Κάθε τόσο κοιτούσε τη πόρτα
μια σκηνή που ήταν τόσο γνωστή
είχε ακούσει να λέει «πάω βόλτα»
με μια ξένη θλιμμένη φωνή
Τρεις, κι ακόμα δεν είχε φανεί, δεν είχε φανεί

Μ’ ένα βλέμμα κομμένο στα δύο
στο σαλόνι την ψάχνει βουβά
τη γυναίκα που ζει στο τοπίο
νιώθει πως τη γνωρίζει καλά
χρόνια τώρα της λέει γεια χαρά, γεια χαρά

Η γυναίκα διπλά μεγαλώνει
μια στο φως κι άλλη μια στα κρυφά
στην αγάπη όμως στέκεται μόνη
η γυναίκα αγαπάει μια φορά

Τόσα πρόσωπα μένουνε άδεια
τόσα μέλη στο νους της θολά
κι όμως πίσω απ’ τα τόσα σημάδια
το `χει μάθει πια καλά, το γνωρίζει καλά

Γέρνει πίσω αργά το κεφάλι
τη ματιά της η στάχτη τραβάει
το ποτό της θυμίζει τη ζάλη
όλα αυτά που φαντάζουν διπλά
την γυναίκα που ζει στα κρυφά
στο μυαλό της κρυφά

Την εξώπορτα ακούει να χτυπάει
η καρδιά της χορεύει τρελά
το διακόπτη με μιας το γυρνάει
τη σκιά που της μοιάζει ξεχνά
τη διπλή της ζωή χαιρετά, γεια χαρά