Δεν περνιέται δίχως σαρκίο διάτρητο
αύτη ή ανεξάντλητη λίμνη του χρόνου.
Χρειάζεσαι την αναπάντεχη καλοκαιριά
που σκορπούν δυο σάλπιγγες παλλόμενες
στο σώμα του ουρανού.
Για να υπομείνεις την ολονυκτία
και να κερδίσεις την ανύψωση του στήθους
χρειάζεσαι απ’ τις εφτά πληγές την πιο βαθιά
εκείνη των αγγέλων
το ρίγος ενός κήπου απριλιάτικου
να σε σχίζει πάνω ως κάτω
κι από τα χρώματα των σπλάχνων σου
το πράσινο της πρώτης μνήμης.
Δεν περνιέται χωρίς σκοτάδια που ανθίζουν
χωρίς δάκρυα αλλοφροσύνης
χωρίς τις λάμψεις απ’ το διάδημα της νύχτας
που στολίζουνε την θλίψη του έρωτα
η ερημιά των άστρων.