Κι είναι φορές που, ταπεινά, ζητούμε από τα δέντρα
να μας μιλήσουν για τα όνειρά τους.
Ντρεπόμαστε, σαν τα παιδιά
που κρύβονται πίσω απ’ τη ράχη της μητέρας:

Εμείς δε μάθαμε να σκάβουμε εντός μας,
πετώντας χώματα στ’ αστέρια
ώσπου το δαχτυλίδι να ξανάβρουμε
που, κάποτε, έπεσε στις ενωμένες μας παλάμες.

Κι είναι φορές που τα φυλλώματα
ορίζουνε τη μουσική
και μας μιλούν για τα, εν σχέσει τους, ταξίδια
με τα στρουθία και τον άνεμο, ένα αδέσποτο τραγούδι,
μια αυτοκινητάμαξα και μια μικρή κωλοφωτιά.

Δεν ταξιδέψαμε ποτέ όσο τα δέντρα.