ΘΕΑΤΡΟΝ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ. – Ἰταλοὶ μακαρονάδες
μία Ντίο Τροβατόρε καὶ ἀντίο Λεωνώρα,
σκοτωμοί, δολοφονίαις, φοβεροὶ φλαροπαππάδες,
καὶ μὲ ντόμινους μπαμπίσκους, μ’ ἄχ καὶ βὰχ περνᾷ ἡ ὥρα.

Τι βαρύτονοι τενόροι καὶ ἀφράταις πριμαδόναις!
Διατρέχει τοὺς πενῆντα καὶ ἡ μᾶλλον νεωτέρα,
καὶ τὸ θέατρον κουνιέται σὰν ἀρχίζουν ἡ γοργόναις
μὲ τῇς ἄγριαις φωναῖς των νὰ μᾶς κλαῖνε τὸν πατέρα.

Τι ὡραῖα!... ὅλοι κλαῖνε τὸ κεφάλι των ἐκεῖ!
Μὲ λυγμὸν ψυχῆς σκουπίζουν τῶν δακρύων τοὺς χειμάρρους,
ἀλλ’ ἐνῷ σ’ ἀναπτερόνει τόση θεία μουσική,
ἀκοῦς ἔξαφνα μακρόθεν καὶ τῆς Πλάκας τοὺς γαϊδάρους.

Ἐπιφαίνεται κι’ ἡ φάτσα τοῦ πεινῶντος θεατρώνη,
στὴν σκηνὴ τῇς καρακάξαις τὸ κοινὸν ἀνακαλεῖ,
καὶ τὸ γλέντι τέλος πάντων εἰς τὴν μιάμιση τελειόνει,
ἐνῷ κλαῖνε τὰ λεπτὰ των ἀφιλόμουσοι πολλοί.