ΑΝΤΡΟΝ ΝΥΜΦΩΝ. - Ἀνάστασις καὶ χαλασμὸς Κυρίου,
καὶ φόβος καὶ κατάνυξις τοῦ ἀκροτηρίου.
Ἡ Γενοβέφα μαρτυρεῖ μὲ τὰ μαλλιὰ λυμένα·
κινεῖται, δαιμονίζεται, ἀφρίζει ὁλοένα·
ὁ Γοδεφρεῖδος μιὰ γροθιὰ κατάμουτρα τῆς δίνει,
κι’ ἀμέσως πέφτει προύμυτα ἡ δυστυχὴς ἐκείνη,
ἐνῷ προσέρχετ’ ἕτερος λυσσομανὴς ἐν τάχει
καὶ πέντε τῆς φιλοδωρεῖ κλωτσιαῖς εἰς τὸ στομάχι.

Ἐν τούτοις τὰ ὑφίσταται μὲ τόσην καρτερίαν...
αὐτὰ συνήθεις φαίνονται θωπεῖαι στὴν κυρίαν.
Ἀφίνει κάθε κύριον ἱππότην νὰ τὴν δέρνῃ,
τὸν ἕνα στὸ στομάχι της κλωτσιαῖς νὰ καταφέρνῃ,
τὸν ἄλλον ἀπὸ τὰ μαλλιὰ σὰν σκύλα νὰ τὴν σύρῃ,
διὰ νὰ φάγῃ αὔριον ὀλίγον ψωμοτῦρι.
Καὶ ὁ κυρίαρχος λαὸς τὴν μάρτυρα κυττάζει,
χωρὶς νὰ βήχῃ ποῦ καὶ ποῦ, χωρὶς μιλιὰ νὰ βγάζῃ.

Ἐδῶ δὲν ἐπιτρέπεται καθόλου νὰ μιλήσῃς,
οὔτε τὰς κρίσεις σου νὰ πῇς ἢ νὰ χειροκροτήσῃς,
ἀλλέως ὅλον τοῦ λαοῦ σηκώνεται τὸ κῦμα,
καὶ μὲ γιακάδες καὶ γροθιαῖς σὲ διώχνει παραχρῆμα.
Ἐδῶ στὸν πάγκο ἥσυχος ὀφείλεις νὰ καθίσῃς
καὶ ἄφωνος τῆς μάρτυρος νὰ βλέπῃς τὰς κινήσεις,
διότι λέξιν ἂν εἰπῇς κι’ ἐδῶ κι’ ἐκεῖ ἂν στρέφῃς,
τοῦ φρικαλέου δράματος τὸ νῆμα καταστρέφεις.

Ἀκοῦς νὰ τρίζουν κἄποτε τῶν δένδρων τὰ κλωνάρια
καὶ βλέπεις ἀπὸ πάνω σου νὰ κρέμωνται ποδάρια,
καὶ σὲ τρομάρα βρίσκεσαι κάθε στιγμὴ μεγάλη,
μήπως κανένα θεατὴν δεχθῇς εἰς τὸ κεφάλι.
Τὸ θέαμαεἰς τὰ ὀκτὼ ἀρχίζει τὸ ἑσπέρας
καὶ περὶ τὰ χαράγματα τελειόνει τῆς ἡμέρας,
πέφτουν καὶ λιανοτούφεκα μὲ μπαρλιμᾶ κομμάτια,
καὶ ὁ λαὸς ἀναχωρεῖ μὲ φουσκωμένα μάτια.