Δε θα σ’ αφήσω θάλασσα
μαζί σου να με πάρεις
τις όμορφες και τις καλές
να μην ξανακοιτάξω
να φύγω πέρα του καιρού
παρέκει των ανθρώπω
να κρύβομαι με τις σκιές
στα κάτω πατητήρια
να `χω του ήλιου τον καημό
της μάνας το μαράζι
και της πολυαγαπότηνε
το κλάμα μαξιλάρι

Θα φύγω θάλασσα, θα βγω
μεσ’ απ’ την αγκαλιά σου
θα πάρω ρούγες άγνωστες
ποτάμια στερεμένα
τις στράτες που τις ξέρουνε
μόνο τα νυχτοπούλια
να μη με βρεις στο δρόμο σου
και με γυρίσεις πίσω

για δεν αντέχω να μετρώ
τις ώρες που περνούνε
χωρίς ανθρώπου τη μιλιά
χωρίς το φως της μέρας
χωρίς τα δένδρα τα ψηλά
και τ’ αγεριού το χάδι
χωρίς αγάπης όνομα
να πέφτω να κοιμούμαι.