Καμιά φορά τα μεσημέρια
σε σκέφτομαι
κλεισμένο στην ανάσα σου
άσπρο σε κάλυκες φθορίου.

Με λέξεις χλιαρές
απολυμαίνεις τα τοιχώματα
των ποιημάτων
κρυώνεις ως το κόκκαλο.

Έτσι σε βρίσκει το πρωί
ριγμένο στα χαλάσματα
του δωματίου
κι ούτε φωνή, ούτε λυγμός.

Εγώ, ξεχνώ τις επετείους
στοιβάζω ημερομηνίες και λοιπά
στον υπολογιστή
και με μια κίνηση δια παντός
σβήνω τις αναμνήσεις.