…Και κάθε Τετάρτη απόγευμα φέρνουν το ποίημά τους

όλοι ανυπερθέτως∙

το πάτημα τους στην καυτή άμμο.

Είναι που φλέγονται να ανοίξουν των ανθρώπων το όστρακο

να γευτούν το χυμό του.

Νέοι και θέλουν να καούν.

Κάθε Τετάρτη στο café del Art διαβάζουν ποιήματα

διαβάζουν ο ένας τον άλλο

μαθαίνουν να διαβάζουν τον κόσμο.

Τούτη την Τετάρτη

Ο Μιχάλης έφερε ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο

Την πληγή στη στροφή ακριβώς του δρόμου

η Κλειώ τον ήχο της πρόσκρουσης

ο Αλέξανδρος μια κομμένη ανάσα

ο Πέτρος ένα μεγάλο ερωτηματικό

η Ερατώ ένα ολόλευκο φόρεμα.



Έλειπε η Μαρία.



Την περασμένη Τετάρτη δεν είχε φέρει ποίημα:

«παράθυρο ανοιχτό γύρω μου οι άνθρωποι

Μπαίνω ως την ψυχή τους και αναπαύομαι.

Είμαι αρτιμελής.

Πώς να γράψω ποίημα;»



«Και σήμερα είναι πιωμένη φως, είναι όλη φως.»

μονολόγησε ο Μιχάλης

«Πώς να φέρει ποίημα;».



Κοιτάχτηκαν∙ κανείς δε θέλησε να διαβάσει.

Πώς να διαβάσεις τη σιωπή;

Ακούμπησε ένας-ένας το ποίημά του στη θέση της Μαρίας

Και αποχώρησαν.