Έχουν οι μέρες τυλιχτεί στην μυρωδιά του αιώνα
σοφία, σοφία και πώς να στο πω
δεν είναι ο κόσμος λαμπερή, παραμυθένια εικόνα
ο κήπος τελειώνει εδώ

Άλλαξαν χίλιες εποχές κι έμειναν ίδια τα χρόνια
μα εσύ μεσ’ τις λέξεις ξανά θα κρυφτείς
κι εγώ που πάντα σου ζητώ να μ’ αγαπάς δίχως λόγια
απόψε νιώθω πως θα μ’ αρνηθείς

Και να λοιπόν, σε ξένα χείλη το φιλί μου δραπετεύει
και να λοιπόν, αργά ο νους μου την εικόνα σου ξεχνάει
και να λοιπόν, η μοναξιά σου τους μοναχικούς μαγεύει
και να λοιπόν, γλυκιά σοφία ο έρωτας σε ξεπερνάει

Προφήτη πες της το ξανά το όραμα που δεν είδες
στου κήπου την άκρη, στην άλλη πλευρά
εκεί που η δίψα δε βάψει με ροζ τις σελίδες
μα η αγάπη σημαίνει πολλά

Κι όμως αυτή, μια Λερναία αράχνη μητέρα
στο κόλπο με βάζει να μ ‘ εκδικηθεί
έτσι στο φράχτη να με δει μια ξεκούρδιστη μέρα
ανθάκι από μπλε γιασεμί