Οι άντρες κουβαλούν μια γυναίκα κοινή.
Σ’ αυτήν αποθέτουν ό,τι δεν βρήκαν στον έρωτα,
ό,τι δεν κατάφεραν να εκμαιεύσουν από άλλες γυναίκες.

Τηλεγραφούν λόγια
και μεταφράζουν τον καημό τους σε κρασί.
Πίσω από τις κλειστές πόρτες τους
καραδοκεί η έπαρση
και ένα φαλλικό ανέκδοτο,
αντιλαμβάνονται το βάθος ως μήκος,
τη δυσκολία ως υπεκφυγή.

Πεθαίνουν στον ύπνο τους,
καμιά φορά και σε νοσοκομεία,
τελείως μόνοι.