Οι ουρανοί υπάρχουν για ένα πικραμένο μαντολίνο
Και οι κομήτες είναι οι μεγάλοι νοσταλγοί.
Χαρταετοί και αερόστατα που διασχίζανε τα χρόνια μας,
Πιάστηκαν στις ροδακινιές και τα μαλλιά μας

Αυτός είναι ο Κόσμος μας.

Κι αυτό τον Κόσμο οφείλουμε να τον μοιράσουμε.
Ως αντίδωρο.

Κάθε σακούλι να το κάνουμε πανέρι.
Διαχειριστές μας διόρισε ο Κύριος

Κι όχι κατόχους.

Κι ακόμη-μας το υπενθύμισαν οι μυστικοί-
Ας μη ξεχνούμε ότι Σίμων
Είναι το δεύτερο όνομά μας
Και νοητή πατρίδα, η Κυρήνη.

Τα πουλιά θα πίνουν καλοκαιρινό Ουρανό κι όταν θα φύγουμε
Τα μάτια τους θ’ ανοίγουν τα παιδιά, όπως τα νυχτολούλουδα

Αλλά, απόλυτα δικό μας δεν είναι ούτε τούτο το τραγούδι.