Οι μέρες όσο σφίγγουνε
θαρρούμε μη μας κόψουν
τη Hol ή και τη Vodafone
κι ακόμα τον ειρμό μας.

Κι όλα τα δίκτυα με μιας
και χάσουμε εικόνες
κι ός ες φωνές περήφανες
στις ροζ μας ενδοχώρες.

Κι ύστερα με σινιάλα
τα βράδια με πυρσούς
να στέλνουμε μηνύματα
σαν σε παλιούς καιρούς.

Κι αυτό δε θαν’ "προνόμιο"
του ενός φτωχού αστού
θα χαλαρώσει άπληστες
κορφές οικονομικού

Κι όσο ασυνεννόητα
τραβούμε στον καιρό
τα νεανικά μας όνειρα
θα πέφτουν στον γκρεμό.