Κάποτε ο ουρανός σαν σαπισμένο πόδι μελανός
έπεσε στον ύπνο μας, πλακώνοντας τον ξύπνιο μας
και ήρθανε χειμώνες καρδιοθραύστες,
που σπέρνανε σακάτικα βιολιά στο χώμα των χορών
και μαυροαίματα πουλάκια χιμούσαν στις ανθρωποφωλιές
τρώγοντας την όρεξη για ψωμί
και κίτρινες βροχές κυλούσανε στις φλέβες
όσων σκάβανε το ρημαγμένο χώμα

και μαθητές αρίστευαν, άκριτα μαζεύοντας συγκομιδές
από τα δέντρα μιας χρήσης
και το πτώμα του Τάλου καλώδια γεννοβολούσε
δίχως ακτές να προστατεύει

κι οι λέξεις, δίχως ευχή ή κατάρα,
ξαρμάτωτες κι ανεμικές ήταν μαύρα μαγνάδια
στον κούφιο αέρα
κι εμείς σε κοιμισμένα ύδατα κάναμε τον πεθαμένο
για να γλιτώσουμε από το βάρος μας...