Διώχνω τὴν παρουσία μου
ποὺ ἄφησα ἐλπίδα σὲ ὄνειρα καὶ σὲ λουλούδια
διώχνω τὰ τραγούδια ἀπ’ τὴ φωνή μου·
γυρεύω τὸ ἄρωμα ποὺ τελειώνει
τὴ λάμψη μου
ποὺ θ’ ἀπομείνει μιὰ στιγμὴ στὸν αἰθέρα
σὰν σβήσω
καὶ μὲ πικραίνει κάθε ἐπαφὴ
μὲ φάντασμα ἢ σῶμα
ὅταν σὲ ξαναβρίσκω θλιβερὴ συντροφιά μου,
παρουσία,
ὅπου κι’ ἂν γείρεις τὴ θωριά σου,
σὰν σύννεφο ἢ σὰν γυναίκα.