Ο άγνωστος χ, κάποιο βράδυ, χτύπησε την πόρτα μου,
του άνοιξα αμήχανος, "μη φοβάσαι" μου είπε
"θα σε βοηθήσω να γράψεις το ποίημά σου, αρκεί
να γνωριστούμε" μα εγώ τον ήξερα από παλιές εξισώσεις
"ευχαριστώ"του απάντησα "μου είσαι οικείος αλλά
είναι δύσκολο να συνεννοηθώ με μια μάσκα, μια σύμβαση
ένα κουκούλι, εγώ έχω τα σίγουρα αστέρια μου
και τις φωνές όσων δεν βλέπω".
Χαμογέλασε και κάθισε, άνοιξε ένα μπλοκάκι
και "δεν αμφιβάλλω" συνέχισε "αλλά πίσω απ’ όλα αυτά
βρίσκομαι εγώ κι εμένα δε με γνωρίζεις,
λοιπόν και τ'αστέρια σου δεν ξέρεις τι είναι
και εκείνοι που μιλούν, κάτω στο δρόμο σου είναι άγνωστοι".
Εξακολουθούσα να τον κοιτάζω αμήχανος
"μα και σένα ποτέ δε θα σε προσεγγίσω κατ’ ουσίαν"ψέλλισα
"και ποιος σου είπε
ότι αυτά που γράφεις τα φτάνεις οντολογικά, το φαινόμενο
είναι, μια απλή σκηνοθετική απόπειρα
κι αυτή αποτυχημένη"
και άρχισε πυρετωδώς να γράφει για λογαριασμό μου.