Σου στρώνω καθαρά σεντόνια
ζεστή και απαλή κουβέρτα
για να κοιμηθείς
σου λέω ιστορίες αληθινές
και σε φιλώ στο μέτωπο
κι όταν ξυπνάς μες στ’ άγρια μεσάνυχτα
ενώ λυσσομανάει έξω ο βαρδάρης
παίρνω και σου κρατάω σφιχτά το χέρι
να διώξω κάθε εφιάλτη
από τα βλέφαρά σου

το ξέρω
ότι δεν είναι εύκολο να με πιστέψεις
όμως εγώ είμαι πια
από σένα μεγαλύτερος
εγώ είμαι εσύ
όπως εσύ για μένα κάποτε
με κείνο το μοναδικό
χαμόγελό σου στη φωτογραφία

το χάδι μου ελαφρύ ας σε σκεπάζει
έως ότου η μνήμη γίνει αντάμωση
στη μακρινή πατρίδα μας
πατέρα.