Είμαι δικός σου.
Σε θέλω
με την χαρά που θέλεις να με πάρεις
γιατί με θέλεις και γιατί
θέλω να με θέλεις και γιατί
θέλω να σε θέλω.
Σε θέλω.
Όλες οι φλέβες του φουσκώνουν για να ρουφηχτούν.
Τα γόνατά του οι καρποί του
κνήμες
και κνήμες ω κνήμες
όλοι γλιστρούν οι μύες σαν μέλι ένθερμο
μες στο ημίφως τού απλού κοιτώνα.
Το χέρι κάνει
όλη την περιφορά και χάνεται
στον κύκλο που το κέντρο του
σκοτώνει το ποθάλγος.
Και παίρνει όλον τον κατήφορο και καταλήγει
έκθαμβο στις εκβολές
του εκχειλίσματος. Και παίρνει
όλον τον ανήφορο και τρέμει ένθεο εμπρός
στον διπλό δίσκο τού ήλιου.
Μεταλαμβάνει.
Οίναρτος.
Μεταλαμβάνει αδιάντροπα και ανυψώνεται αναίσχυντα
στον άφθιτο θρόνο των ώμων
στον άφθιτο θόλο τής πλάτης. Εδώ
το χέρι νιώθει λίγο. Εδώ το χέρι μόνον
δεν αρκεί. Η πλάτη είναι εξαντλητική
για χέρια μόνον. Ανοίγουν όσο δεν μπορούν
ν’ ανοίξουν χέρια να γεμίσουν
πλάτη, να πλατιαστούν, το πλάτος της
να φτάσουν οι παλάμες τους.
Ω πλάτη η Πλατυτέρα.
Τα χέρια γονατίζουν. Γονυκλινή προσεύχονται
φωτίζονται κι αγλαϊσμένα
φεύγουν προς τον λαιμό. Εδώ
μένουν εμβρόντητα.
Όλο το πρόσωπο.
Το πρόσωπό του.
Να το κοιτάς από κοντά. Κοίταξέ το.
Να το κρατάς πολύ κοντά. Κράτησέ το.
Πιο κοντά.
Η αφή μεταρσιώνεται από την επαφή.
Ευτυχία των δαχτύλων.
Ευλογημένα δάχτυλα
ηγιασμένα
που τέτοιων εισοδίων αξιώνονται,
δάχτυλα που λιμοκτονούσαν και τώρα
χρίονται με τόση πλησμονή
κτήτορες ποθερού επιστεγάσματος.
Τα δάχτυλα μέσα στα μαλλιά του
βαθιά βαθιά μέσα στα μαλλιά του.
Φρενίτις των δαχτύλων
σπασμοί των δαχτύλων μέσα στα μαλλιά του
παράφορες ιαχές, τα δάχτυλα υμνούν πυρέσσουν
αισθάνονται τόσο πολύ που δεν αγγίζουν
εκείνο που αισθάνονται, ξετρελαμένα
δάχτυλα από μικρούς χρυσούς
μελαχρινούς βοστρύχους χαμηλά στους κρηναίους κροτάφους
στην κάμψη του έρμαιου λαιμού στους γλυμμένους λοβούς
στην λυρική μετόπη τού μετώπου.
Δικά σου τα μαλλιά μου.
Και τα μάτια μου. Δικά σου.
Τα χείλη μου
το σάλιο μου
όλο το σάλιο μου
δικά σου. Φίλησέ με
ανάσανέ με
ρούφηξέ με
πάρε με
παίρνε με
είμαι
όλα δικά σου.