Είναι καιρός που θέλω να πετάξω
μα, δεν μ’ αφήνουν αλυσίδες δυνατές,
σάρκα μ’ φτερά ν’ αλλάξω
ίδιο μοιάζει το σήμερά μου με το χθες.

Απολλώνια να σταθώ, μπρός σ’ ένα κλαδί
ελιάς, από της Μάνας γης το χώμα,
να πάρω τον καρπό, φιλί
να αισθανθώ την οξύτητα στο στόμα.

Τον καρπό Ελιάς, μόλις γλυκά, απολαύσω
υνί θα κάνω το χέρι μου, την Μάνα να πληγιάσω
μήτρα να γίνει η αγκαλιά, παιδί να το καρπίσω
να ξαναγενεί ελιά, Ισορροπία να συνεχίσω.