Μήτηρ κρατοῦσα τὸν υἱόν, τὸν πόθον τῆς ψυχῆς της,
σπεύδει τὸ βῆμα καὶ κραυγὴν τὸ στόμα της ἐκχύνει,
ἀλλὰ Ἡρώδου λειτουργός, ἀγρίων φόνων μύστης,
ἁρπάζων τὴν ἐσθῆτά της, τὴν μάχαιραν προτείνει.

Γονατιστένη πρὸ ποδῶν παρακαλεῖ ματαίως
δειλαία μήτηρ ἄλλη·
ἀνωφελῶς ἱκέτιδα τὴν κεφαλὴν προβάλλει.
Μητρὸς δὲν φθάνουν αἱ φωναὶ τῶν βρεφοκτόνων ἕως!

Πόσον ἡ ὄψις ἔντρομος τοῦ βρέφους τοῦ ἀθλίου!
Ποῖος ὁ τρόμος τῆς ψυχῆς, τὸ ἐναλγὲς τοῦ ὕφους!
Ἐστράφη φεῦ! νὰ μὴν ἰδῇ τὸ βλέμμα τοῦ δημίου,
σκληρότερον τοῦ ξίφους.

Αὐτή, ὀπίσω βλέπουσα μὲ τρόμον καὶ μὲ πόνον
τὰ θύματα τῶν φόνων,
σφίγγει τὸ τέκνον κάτωχρος, κ’ ἐνῷ ζητεῖ νὰ φύγῃ
τὰ χείλη της εἰς κραύγασμα σπαρακτικὸν ἀνοίγει.

Εἰς τῶν κραυθμῶν τὴν ταραχὴν, εἰς τῆς σφαγῆς τὴν ζάλην
ἰδέτ’ ἐκεῖ τὴν ἄλλην
πῶς ἔπεσε καὶ πῶς ζητεῖ τὸ βρέφος της ὑψοῦσα
ν’ ἀνεγερθῇ! Ἐπάγωσε ξίφος γυμνὸν ἰδοῦσα!

Συμπλέκουσα τὰς χεῖράς της αὐτὴ πρὸς τ’ ἄνω κλαῖον
τὸ πρόσωπόν της στρέφει·
δὲν ἔχει τι να φοβηθῇ, οὐδὲ νὰ χάσῃ πλέον. -
Κεῖνται νεκρὰ τὰ δυο της τ’ ἀγαπημένα βρέφη.