Μήτηρ κρατούσα τον υιόν, τον πόθον της ψυχής της,
σπεύδει το βήμα και κραυγήν το στόμα της εκχύνει,
αλλά Ηρώδου λειτουργός, αγρίων φόνων μύστης,
αρπάζων την αισθητά της, τη μάχαιραν προτείνει.

Γονατισμένη προ ποδών παρακαλεί ματαίως
δειλαία μήτηρ άλλη
ανωφελώς ικέτιδα την κεφαλήν προβάλλει.
Μητρός δε φθάνουν αι φωναί των βρεφοκτόνων έως!

Πόσον η όψις έντρομος του βρέφους του αθλίου!
Ποίος ο τρόμος της ψυχής, το εναλγές του ύφους!
Εστράφη φευ! Να μην ιδεί το βλέμμα του δημίου,
σκληρότερον του ξίφους.

Αύτη, οπίσω βλέπουσα με τρόμον και με πόνον
τα θύματα των φόνων,
σφίγγει το τέκνον κάτωχρος, κ’ ενώ ζητεί να φύγει
τα χείλη της εις κραύγασμα σπαρακτικόν ανοίγει.

Εις των κραυθμών την ταραχήν, εις της σφαγής την ζάλην
ίδετ’ εκεί την άλλην
πώς έπεσε και πώς ζητεί το βρέφος της υψούσα
ν’ ανεγερθεί! επάγωσε ξίφος γυμνόν ιδούσα!

Συμπλέκουσα τας χείρας της αύτη προς τ’ άνω κλαίον
το πρόσωπόν της στρέφει
δεν έχει τι να φοβηθεί, ουδε να χάσει πλέον. -
Κείνται νεκρά τα δυο της τ’ αγαπημένα βρέφη.