Η μοίρα, επικλώθουσα το ευανθές της νήμα,
χαράς και όλβου δια σε ημέρας εξυφαίνει,
κ’ ενώ γελά το μαγικόν της Προποντίδος κύμα,
αξία της καρδίας σου καρδία σε προσμένει.

Μη των καλών η πλησμονή το πνεύμα σου μεθύσει,
αλλ’ έχε μνήμην ζωήραν της αττικής φιλίας
και παρακάλει εκ ψυχής τον ύψιστον ν’ αφήσει
ανεωγμένην κ’ εις ημάς την πύλην της Σοφίας.