Ἡ μοῖρα, ἐπικλώθουσα τὸ εὐανθὲς της νῆμα,
Xαρᾶς καὶ ὄλβου διὰ σὲ ἡμέρας ἐξυφαίνει,
K’ ἐνῷ γελᾷ τὸ μαγικὸν τῆς Προποντίδος κῦμα,
Ἀξία τῆς καρδίας σου καρδία σὲ προσμένει.

Μὴ τῶν καλῶν ἡ πλησμονὴ τὸ πνεῦμά σου μεθύσῃ,
Ἀλλ’ ἔχε μνήμην ζωηρὰν τῆς ἀττικῆς φιλίας,
Kαὶ παρακάλει ἐκ ψυχῆς τὸν Ὕψιστον ν’ ἀφήσῃ
Ἀνεῳγμένην κ’ εἰς ἡμᾶς τὴν πύλην τῆς ΣΟΦΙΑΣ.