Ἀνάβα, Χάρις, τὴν σκηνὴν καὶ θαραλλέα ψάλε,
ἂν δέ τις εἰς τὸν δρόμον σου ἀναφανῇ Προκρούστης,
εἰς τὴν ἰδίαν κλίνην του ἂς συντριβῇ ὡς πάλαι·
εἰς τὴν Ἑλλάδα θάρρει σὺ καὶ τοὺς καλοὺς υἱούς της.

Ἤνθει ποτέ, καὶ τώρ’ ἀνθεῖ ἐδῶ τ’ ὡραῖον φῦλον·
μή, Ἀδελίνδη, δειλιᾷς, καὶ σὲ θὰ ἐμψυχώσῃ.
Τῶν Ἀθηνῶν αἱ δέσποιναι ἀρκεῖ νὰ μειδιῶσι,
κ’ ἐντροπαλῆ θὰ κρύπτεται ἡ τάξις τῶν Ζωΐλων.

Παρθένε, τῆς Πατρίδος μου καὶ γέννημα καὶ θρέμμα,
εἰκοσαέτις, ἀγνοεῖς τοὺς δόλους καὶ τὸν φθόνον.
Εἶναι παντοῦ· ὤ, γύρισε σαρκαστικὸν ἓν βλέμμα,
καὶ πέτα μὲ τὰς πτέρυγας τῶν νεαρῶν σου χρόνων.