Ὦ ἄγγελε τῶν οὐρανῶν, λατρεία τῆς ψυχῆς μου,
ὦ ἀγαθὸν κοράσιον, ποῦ εἶναι ἡ ἐλπίς μου
καὶ ἡ παρηγορία μου;
Μὲ τρόμον τῶν ὀνείρων μου γνωρίζω τὴν ἀπάτην,
εἰς τὸν θλιμμένον οἶκόν μου σ’ ἀναζητῶ εἰς μάτην·
ποῦ εἶσαι, Βικτωρία μου;

Ὦ σεῖς, ποῦ χεὶρ ἀγαπητὴ ἐφύτευσεν, ὦ ἄνθη,
καθὼς μόλις ἀνθήσασα ἡ κόρη μ’ ἐμαράνθη,
καὶ σεὶς νὰ μαρανθῆτε,
τὸ χῶμά σας νέφος ὑγρὸν ποτὲ νὰ μὴ δροσίσῃ,
τὸ χῶμά σας ἀνθρώπου χεὶρ ποτὲ νὰ μὴ ποτίσῃ·
στὸ χῶμά σας καῆτε.